De hele dag herhaalde Tobias dat het mijn verjaardag was. Iedereen moest het weten. Speciaal voor mijn verjaardag hadden ze extra veel kip en aardappelen gebakken. Het was een uitgebreid buffet met extra groentjes. En plots kreeg ik Dianne aan de lijn. Dan en Dianne konden er niet bij zijn doordat ze een hele week in Accra een begrafenis moesten voorbereiden. Want hier in Ghana wordt dat zeer uitgebreid gevierd. Ze wensten me een fijne verjaardag toe en verklapten dat ik niet te veel moest eten want er volgde nog een verrassing... Plots kwam Dzifa met een grote blauwe NinjaTurtle taart aangelopen en bracht ze nog 2 flessen non-alcoholische champagne. Dit had ik totaal niet verwacht. Al snel stond iedereen klaar met de gsm in de hand om foto's te nemen. "Een foto met de taart, met de champagne en nu een foto van je eerste hap", iets te veel foto's... Maar het was super lief dat ze dit allemaal geregeld hadden
Aan tafel vertelden ze ons dat ze verjaardagen gewoonlijk totaal anders vieren. Normaal vertellen ze alle kinderen van de school dat je jarig bent en wanneer je op het einde van de dag naar huis wilt vertrekken, staat iedereen klaar met emmers water, zand, modder, en andere dingen die je vuil maken en gooien ze dit over je heen. Dit doen ze ook wanneer je afstudeert of van school verandert.
Wat ben ik blij dat ze dit niet met mij gedaan hebben.
We zijn op bezoek mogen gaan bij Mozes thuis. Wat een eer! Mozes had al vaak over zijn dochtertje, Grace, verteld maar we hadden haar na 2 maand nog steeds niet ontmoet.
Dus daar moest verandering in komen. We namen een yelo yelo richting zijn huis en het grappige was dat we plots aan het einde van de asfaltweg waren. De wegen waren weer een woestijn van zand met tal van bulten. Eens aangekomen zagen we dat Mozes heel mooi woonde.
Een binnenplaats met mangoboom en waterput.
Hier in Ghana staan meerdere huizen in 1 compound. In die compound kunnen één of meerdere families wonen. Dat tweede was het geval bij mozes. De binnenplaats is dan gemeenschappelijk. Mozes woont er samen met zijn vrouw en kind én ook nog 3 andere kinderen waar hij voor zorgt. Hij voelde zich verplicht om goed te doen en voor de kinderen te zorgen doordat ze geen ouders meer hebben. Terwijl hij aan het sparen is om zijn huis verder te bouwen, betaalt hij het onderwijs en de spullen voor de kinderen.
Na een kleine babbel, haalde een van de kinderen een paar kommen met Fufu. Doordat Tobias nog geen Fufu op had wilden ze dit nog eens maken. We kregen een grote goedgevulde kom soep met daarin een bol Fufu ter grootte van een voetbal (misschien iets kleiner). Na 1/4 van onze kom zaten we al overvol en op die tijd had Iris (Duitser) haar kom al helemaal leeggegeten.
Daarna zijn we allemaal met volle buik in de zetel gaan zitten en hebben we wat bijgepraat.
Nu ja, wij hebben eerder geluisterd. We hebben het recht gehad om een driekwartier lange speech over dat je als Christelijke geen echte gelovige bent te aanhoren. Dat ben je pas als je god goed kent.
En over dat God beslist wat er met jou zal gebeuren en dat je alles wat met God te maken heeft niet mag uitstellen, dat je zo snel mogelijk God moet leren kennen. Want wie weet sterf je voor die tijd en dan ga je niet naar de hemel want enkel die dat God kennen hebben recht om naar de hemel te gaan. We hadden zo een beetje het gevoel dat hij ons wilde overtuigen en bekeren. Maar dan besloot hij om over iets anders te beginnen. Eindelijk! Dachten we... Hij vroeg ons of het oké was om nog even te bidden voordat we naar huis gingen. Wat we die avond geleerd hebben is dat Mozes een man is met een groot hart, een man die iedereen wilt helpen en een man die zeer goed kan spreken.
Om 5:25 ging de wekker al af.
Tobias vertrok die dag naar Molé tot en met vrijdag, samen met een paar andere vrijwilligers.
Het beloofde een drukke week te worden, zo eens alleen voor de klas staan in Ghana. Spannend! En druk was het ook. De lessen verliepen verbaasd goed. En als je zo alleen voor de klas staat ben je toch iets meer jezelf dan wanneer er iemand mee kijkt. Zo hebben we tijdens de lessen Frans veel liedjes kunnen zingen en heb ik voor het thema 'Les émotions' een klein zelfgemaakt poppenspel gespeeld.
Tijdens mijn vrije uren kwam Dianne (schoolhoofd) me alle problemen, die zich op de school voordeden, vertellen. Zo vroeg ze me om tijdens de workshops voor leerkrachten, een workshop te geven over actieve werkvormen in de lessen Frans. De lessen Frans zijn iedere dag hetzelfde. De leerkracht zegt voor en de leerlingen zeggen na, zo een 5 tal keer. Nadien hadden we een gesprek over de leerplannen. Ze vertelde dat ze hier geen leerplan voor Frans hebben, ook niet in haar thuisland. In België hebben we dat wel maar het probleem is dat ze hier op Greater Heights al zeer vroeg met echte Franse lessen starten. Zo starten ze in de laatste kleuterklas al met woordenschat die ze moeten kennen. Dianne vroeg me uiteindelijk om zelf een leerplan op te stellen, gebasseerd op het onze maar aangepast aan haar school.
Tot slot heb ik Samen met Dianne en Lisa een gesprek gevoerd over de straffen op school.
Er zijn nog te veel leerkrachten die klappen uitdelen als een kind zich misdraagt. En meestal doet het kind niets verkeerd. Als ze gewoon al zonder toestemming van hun plaats gaan, krijgen ze een mep. Zo hebben we verder nagedacht over een beloningsbord die niet te veel plaats inneemt maar waar toch ieder kind apart op staat. Om zo de manier van straffen te veranderen en niet het gedrag van de kinderen en dus te bewijzen aan de leerkrachten dat er andere manieren zijn dan slaan.
En dan kon het weekend starten!
Samen
met 3 andere vrijwilligers besloot ik om naar Mole national park te gaan in de
hoop enkele wilde olifanten te spotten. We vertrokken, allemaal op elkaar
geplakt, met de trotro voor een 2 uur durende rit.
Voor we het wisten waren we er al.
Om ons officieel aan te melden moesten we onze namen schrijven in een soort van
logboek aan de ingang van het park. Het viel ons op dat we nog maar de 2de
groep, van de dag, waren die het park betraden.
Het
hotel was gewoonweg prachtig!
Er was een zwembad, mooie kamers en overal
airco's en fans. Kon het nog beter??
En
ja hoor... Vanuit ons hotel zagen we een 6-tal wilde olifanten in de verte
afkoeling zoeken in het meer. Onze eerste olifanten waren een feit!
Na een lekkere brunch gekregen te hebben, doken we het zwembad in. Het leek ons
privé-zwembad want, zo goed als niemand, kwam zwemmen.
Na
het middageten besloten we een jeep-safari te doen. Dit kostte ongeveer 70
Cedes per persoon.(€14,98)
We namen plaats op het dak zoals de echte en vertrokken op safari. Na nog geen
kwartier stopte de jeep. Op 50 meter van ons zagen we een olifant!
Hij
klapperde met zijn oren om aan te geven dat hij niet wou dat we dichter kwamen.
We bleven kijken naar het Majestueuze dier.
Heel impressionant!
Tijdens de rest van de safari zagen we veel verschillende dieren (royal
antelope, gewone antilopen, gazellen, beebirds, enz..).
Na de 2 uur durende
safari zat het er op. We bedankten onze parkwachter, met zijn geweer van voor
de oorlog, en gingen weer naar het hotel.
Weer waren er olifanten te zien vanuit ons hotel. Wat leuk!
De
volgende ochtend deden we een wandelsafari. Veiligheidsvoorschriften zijn hier
niet dus we vertrokken direct naar de 'bushes'. Na een kwartiertje kwamen we
een groot alfa-mannetje tegen met een kleinere olifant naast hem. Wow, de
olifanten waren nog indrukwekkender wanneer je op 80 meter van hun staat met
geen plek romdom je om eventueel weg te vluchten.
Onze parkwachter bracht ons nog wat dichter bij de olifanten.
Het alfa-mannetje
begon ons te bekijken en met zijn orden te flapperen naar ons.
Er werd ons
verteld dat dit een teken is dat we niet dichter moeten komen... Een
waarschuwing dus! Ik besloot, samen met de anderen, om wat verder weg te stappen. Ik voelde er
niets voor om achterna gezeten te worden door een 6,5 ton wegende olifant.
Er waren nog 2 andere mensen mee met onze groep.
Een Nederlandse, 55 jaar oude,
volslanke vrouw en haar "persoonlijke Ghanese gids van +-24 jaar".
Kijk goed naar de aanhalingstekens... Het ging er een beetje te vriendelijk aan
toe tussen hun volgens ons!
Deze
2 voelden hun volkomen veilig, bleven steeds achter en trokken van alles
foto's.
De gids maande ons aan om in een boog rond de olifant te lopen omdat we een
wegje moesten volgen. De olifant liep op diezelfde weg.
Zo stapten we verder zonder al te veel geluid te maken. De olifant bleef ons
aankijken en onze richting uit stappen. De gids deed teken dat we vlug moesten
doorstappen.
Dit was buiten de Nederlandse en haar persoonlijke 'gids' gerekend en ze bleven
ver achter.Plots riep de parkwachter naar ons dat we moest lopen! Ik keek rechts van mij
en zag de gigantische olifanten op ons afstormen.
We verschoten er van hoe snel een olifant is .. Ook niet moeilijk gezien het
als een tank in 1 rechte lijn door alles stormt.
Onze lieftallige Nederlandse en haar gids moesten het op een lopen zetten.
De
parkwachter keek in paniek naar ons en ging het bijna op een lopen zetten.
Plots bedacht hij zich en laadde vliegensvlug zijn geweer om de olifant af te
schrikken.
Gelukkig genoeg hadden de Nederlandse vrouw en de gids het net
gehaald waardoor we samen langs rotsen naar beneden konden springen. De
parkwachter liep,sprong en huppelde snel mee.
Oeffff! Het gevaar was geweken!
*wist-je-dat-je: 's Avonds kregen we te horen dat een olifant waarschuwingen
geeft. Volg je deze waarschuwingen niet dan chargeert hij. Hij geeft je zelfs 2
kansen om weg te gaan.
Als hij een derde keer moet chargeren blijft hij je
volgen tot je helemaal vermorzelt bent.
Olifanten zijn niet agressief maar
laten niet met hun "poten" spelen!
We stapten verder naar een meer waar geen olifanten te zien waren. Spijtig!
Net toen we besloten voort te gaan kwamen er ineens een 7-tal olifanten toe en
gingen al spelend het water in, vlak voor onze neus.
Weer was er een wow-momentje...
*nog
een wist-je-datje: In Mole national park zie je alleen de mannetjes want de
vrouwtjes blijven in het bos met hun jongen. Dit is maar goed ook want
vrouwtjes-olifanten zijn heel agressief omdat ze hun jongen beschermen.
Heel raar was het om dan de mannetjes elkaar te zien bestijgen om te paren.
Dit
was heel normaal volgens de parkwachter. Ze moeten eenmaal ergens kunnen
oefenen alvorens over te gaan naar de echte daad.
Ziezo, dit was het ongeveer! In totaal hebben we 29 olifanten gezien.
Topdagen!
Op 6 maart was het Independance day in Ghana waardoor de
school gesloten was en we een zeldzaam dagje vrij kregen.
De vorige dag hadden we nog met de dochters gesproken en zij
zouden ons een rondleiding geven. We besloten dus, met volle moed, om naar Tamale centrum te gaan
en de jaarlijkse parade te gaan bezichtigen.
Om 6u 's ochtends stonden we al op. Direct was duidelijk dat één van de
dochters, Dzifa, niet uit haar bed ging geraken.Dan maar met 3 naar de parade i.p.v. 4!
We kwamen toe in het centrum en zagen het omgekeerde van wat
we verwacht hadden.
Het centrum was leeg en er liepen niet veel mensen rond.
Normaal gezien kan je maar moeilijk door de mensenmassa geraken.
We dachten dat alle kraampjes zouden open zijn, gezien er zo
veel mensen naar de parade komen kijken elk jaar.
De parade vond plaats in een groot park. Eigenlijk was dit
eerder een soort van parking want er waren zelfs geen bomen, struiken of gras. We zochten enkele zitplaasten uit en gingen in de felle zon
zitten.
Dit was echt niet uit te houden... De zon brandde en er was
geen wind.
We zagen de chiefs aankomen met al de pracht en praal die
daarbij aan te pas kwam.
Daarna was het de beurt aan de militairen. Ze marcheerden,
riepen en bleven uren stokstijf stil staan.
En toen begonnen er dingen te gebeuren..
Voordat de chiefs, militairen, ministers en andere hoge
pieten toekwamen, hadden de scholen hun parade al gedaan. Zij stonden dus al
uren in de felle zon te wachten in mooie rijtjes.
De combinatie van de zon en het ontbreken van drinken begon
zijn tol te eisen.
De kinderen vielen als vliegen neer en na een uurtje begonnen
ook agenten en militairen flauw te vallen.
De ambulanciers liepen op en af met de draagberrie's. Een
vreemd zicht om te zien!
Maar de show must go on dachten de officials dus ze
negeerden dit allemaal.
Na 2 uur in de zon te zitten begonnen Kévin en ik ons ook
zorgen te maken.
We voelden ons wat lichthoofdig en het leek het alsof ik net
was gaan zwemmen met mijn broek aan. Alles was helemaal doorweekt van het
zweten.
Ik besloot aan Charlotte te zeggen dat we echt niet langer
konden blijven en vertrokken, met een draaiend hoofd, naar huis.
De volgende dag was het weer tijd om les te geven.
Het viel ons op dat de leerkracht Art steeds perfecte
werkjes wil afleveren aan ons. Zo kunnen de kinderen in België zien hoe mooi en
goed ze wel niet kunnen werken.
Dit "perfect werken" zorgt ervoor dat het vaak de kinderen
niet zijn die de werkjes maken maar wel de leerkracht. Hij maakt hun tekeningen
vaak zelf of verscheurt ze zelfs als hij ze niet goed genoeg vindt. Dit vinden
wij helemaal niet kunnen want volgens ons bestaat er niet zoiets als goede of
slechte werkjes in Art-lessen.
Gezien we de blog interessant en vlot leesbaar willen houden gaan we om de paar dagen een blog posten i.p.v. elke dag. In de weekdagen geven we volle dagen les dus de blog zou anders steeds over hetzelfde gaan. Vanaf nu bundelen we alle leuke en minder leuke momenten in 1 post! xxx
Deze zaterdag besloten Kevin, de vrijwilligers en ik om met
Meet Africa mee te gaan naar gezinnen met "kid with special needs".
We hadden pakketten samengesteld met voedsel en speeltjes.
Het was een schok om het eerste kindje op de grond te zien
liggen bij het eerste gezin.
Ze konden niet zeggen wat de jongen juist had.
Enkele maanden
na de geboorte was het kind ineens zo volgens de ouders.
Ik voelde mij heel slecht toen we naar de gezinnen gingen.
We waren, in totaal, met 9 (blanke) vrijwilligers en het leek alsof we een
toeristische attractie aan het doen waren.
We moesten met z'n allen op de grond gaan zitten rond het
kind. Ondertussen trok de dochter van Namaawu foto's en maakte ze filmpjes van
de "White people" die "the kids with special needs" gingen bezoeken.
Ik voelde mij rotslecht en had al spijt dat ik mee was
gegaan.
Zo gingen we naar nog 5 andere gezinnen. Het is vaak heel
erg om te horen hoe de mensen hier in Ghana met kinderen met een beperking
omgaan. Enkel de mama neemt het vaak voor het kind op. In de meeste gevallen
wil de vader en de rest van de famillie het kind laten sterven omdat het geen
"normaal" kind is in hun ogen.
Wanneer de mama opkomt voor haar kind wordt ze gewoon
verbannen.
Dit is onbegrijpelijk en aangrijpend om te zien... De vrijwilligers
en ik waren er echt door aangedaan.
Als leerkracht leer je dat alle kinderen talenten hebben,
ongeacht hun karakter, verleden, beperking. We integreren zo veel mogelijk
kinderen in een normale omgeving en geven hen de ondersteuning die ze
verdienen. ELK kind is gelijk in onze ogen.
Ook waren we niet helemaal akkoord met hoe alles geregeld
was. Zo kwamen we in 2 villa's terecht,
van rijke gezinnen, waar we een pakketje kwamen brengen. Er zijn zoveel
families die echt onze hulp zouden kunnen gebruiken dus dit was echt niet
gerechtvaardigd.
Toen Kevin en ik het 's avonds, thuis, met Dianne bespraken
vertelde ze ons dat dit de Ghanese cultuur is. Ze zei dat enkele van de rijke
gezinnen waarschijnlijk familie of vrienden waren van de organisatoren en
daarom een pakket kregen. Wij kunnen dit echt niet begrijpen maar dit is de
gangbare manier van doen.
We mogen al blij zijn dat Namaawu van Meet Africa
haar zo hard inzet voor allerhande goede doelen.
Ik zat in de living wat voor te bereiden en Tobias in de kamer. Het was een rustige voormiddag, niet al te veel lessen te geven en plots kwam Lisa binnengerend. "Ze zijn er he!". Snel ging ik Tobias halen en daar stond ze dan. De vrouw waar we al zo lang op gewacht hadden en nooit een gezicht op konden kleven, Dianne. Een klein en breed Canadees vrouwtje. Ik stak mi jn hand uit om haar te begroeten en al snel trok ze me met al haar macht naar zich toe en gaf ze een stevige knuffel. "That's how we greet in Canada". Na een kleine kennismakingsbabbel ging ze over naar de serieuzere zaken. Met een serieuze blik vroeg ze of we problemen hadden ondervonden en zo ja, dat ze haar dan eens goed zou laten horen. Al snel dachten we aan onze fantastische planning.. Maar uiteindelijk vertelde Tobias dat alles vlot verliep en de klassen tot nu toe altijd meevielen.
Na de kennismaking moesten we naar de klas om een les schrijven te geven en met ons 2de project te starten, de wensboom! We gaven een kleine introductie adhv een Kamishibai (beeldverhaal) en de kinderen staarden ons met grote ogen en vol enthousiasme aan. Dit hadden ze duidelijk nog nooit gezien. Ieder kind kreeg een briefje en mocht er z'n wens op schrijven.
De wensen die het meest aan bod kwamen waren: "i wish i'll be a doctor" en "i wish i was white". Dan maakten we een lange rij en stapten we naar "een echte magische wensboom" in de compound. Samen hingen we de wensen aan de boom en gingen dan weer 'rustig" naar de klas.
's Avonds, bij het avondeten, kwam Dianne ons nog eens begroeten en vroeg ze of we geen Cola wilden. Uit beleefdheid zeiden we oke. Ze stelde het nog een keer voor en vroeg of we nu wel of niet een Cola wilden. Uiteindelijk zeiden we dan van wel en ze wist ons nadien te vertellen dat als we "oke" zeggen, het wilt zeggen dat het wel oke is zo, we niets hoeven.
Dat weten we nu ook weer.
Belgische specialiteitendag!
Vandaag was het eens aan ons om te koken. We hadden al een tijdje beloofd dat we eens een Belgische specialiteit gingen klaarmaken. Na de lesuren zijn we er dan maar aan begonnen.
Het menu bestond uit: Balletjes in tomatensaus met aardappelen en als dessert, lekkere pannenkoeken met ijs en chocoladesaus. Ik had nog maar vijf pannenkoeken gebakken en Mozes had me al tientallen vragen gesteld. Ik stelde hem dan voor om het zelf eens te proberen en hij gaf toe dat hij al de hele tijd aan het wachten was dat ik dat zou voorstellen.
Eerste keer goede keer in dit geval! Hij was zo fier dat hij een vreugde dansje deed.
Telkens ik hem de bevestiging gaf dat hij het goed deed, glimlachte hij en ging nog enthousiaster bakken. Ik was mijn pan voor de hele avond kwijt. Hij heeft alle pannenkoeken bijna zelf gebakken en was er super trots op. Hij beloofde me het zondag voor zijn vrouw en kinderen te maken om hun te tonen wat hij geleerd had.
Top kerel!
Tijd voor het avondeten.
Tobias had de saus gemaakt en ik de balletjes. De eerste keer dat we met z'n allen samen aten. Zelfs Julie zat mee aan tafel. Al snel begonnen ze met hun borden op te scheppen en we kregen alleen maar lovende commentaar. En dan kwamen de pannenkoeken en het ijs op de tafel.
Ze hebben er elk wel acht binnengesmuld. En van de grote pot ijs bleef niet zo veel meer over. We mochten dat vaker maken volgens de dochters want Dianne zou het ook graag lusten.
Na het eten besloten we het resterende pannenkoekendeeg nog op te bakken. Terwijl Tobias aan het bakken was, ging de deur, die naar de tuin leidt, plots vanzelf open. Ik duwde deze weer dicht en voelde dat er iets niet klopte. Er volgde plots een enorme duw tegen de deur en er kwam plots een hondenneus in het deurgat piepen. De waakhonden probeerden binnen te geraken. Met al hun macht duwden de honden tegen de deur en we kregen ze maar niet op slot.
Tobias liep dan naar de voordeur, om te zien of die wel vergrendeld was maar dat was niet het geval. En ook daar probeerden ze binnen te komen. Uiteindelijk heeft Dzifa de honden weg kunnen jagen en het middenpoortje dicht gedaan en mochten wij een aangebrande pannenkoek, die we vergeten waren, weggooien. Tot slot ging iedereen redelijk vroeg, met een volle pannenkoekenmaag, naar bed.
Het was een weekend op z'n Ghanees.
Mozes wou me eens "the real Ghanaian experience" laten ervaren. Hij leerde me Fufu maken op de traditionele manier. In een houten emmer en met een 1,5 meter lange staaf om alles te pletten. Fufu is een grote kleverige deegbal waar je niet op kan kauwen, deze moet je in stukjes inslikken. Daarover werd een gloeiend hete en pikante soep gegoten en ja hoor, heet of niet, Fufu eet men met de handen. Nu heb ik wel wat insecten en blaadjes in mijn Fufu gevonden, wat ik wel verwachtte. De Fufu werd onder een boom geplet en ze sloeg steeds tegen de bladeren van de boom tijdens het pletten. Super ervaring! Ga ik thuis ook eens maken voor de familie.
Na het eten zijn we gezellig in de keuken op de grond gaan zitten en hebben we heel wat bijgekletst. Mozes vertelde over zijn 3 maanden oude dochter en zijn andere drie kinderen die eigenlijk niet van hem waren maar waar hij toch voor zorgde. Dan was het mijn beurt om wat te vertellen over mijn familie en ze waren allemaal verbaasd dat ik zo'n grote familie heb. Ik was de eerste vrijwilliger die zo veel broers en zussen heeft. En dan kwam het grappige deel. Mozes en de dochters waren benieuwd of ik al getrouwd was. Ze hadden Steffy al op foto gezien maar wisten niet of we al dan niet getrouwd waren. Ik heb ze dan proberen uitleggen dat we in België niet verplicht zijn te trouwen, maar dat konden ze niet vatten. Ook vroegen ze zeker vijf keer of ze Steffy ooit zouden ontmoeten. Ze smeekten me van nog eens terug te komen en haar mee te brengen. En zo werd de afspraak dus gemaakt en zal ik binnen 1 à 2 jaar met Steffy naar Tamale komen.
Eens de avond viel, maakte iederen zich klaar. Iris, de dochters en Julie (de tante) gingen naar een Ghanaian Fashion Show, waar Charlotte als model over de rode loper zou paraderen. Ik bleef de hele avond thuis en mocht op de compound en Cojo passen, want ook de bewakers gingen een avondje op stap. Spannend.. Nog geen half uur nadat ze vertrokken, begon het hevig te stormen. Felle bliksemschichten, hevige wind en gietende regen, het was een beetje angstaanjagend... Ook omdat ik een horrorfilm aan het kijken was, met alle lichten uit. Het onweer heeft zo nog tot 1u 's nachts geduurd en rond 2u was de familie terug thuis. Nadien bleek dat, de volgens mij hevige, storm voor de Ghanezen maar een kleine regenbui was. Blijkt dat het tijdens het regenseizoen 10 keer erger is. De volgende ochtend was het de eerste keer dat ik tot zo laat ben blijven liggen. Ik stond om 7u30 klaar om zoals gewoonlijk te ontbijten maar er was geen leven te bespeuren in het huis. Iedereen lag nog te slapen dus ik besloot dat ook maar terug te gaan doen. Deed deugd om nog eens uit te slapen.
We besloten met 4 vrijwilligers om er op uit te trekken in
het weekend.
Kévin kon spijtig genoeg niet mee.
Ik stond op om 5u30 en wou, te voet, vertrekken naar het
gastgezin van Wouter en Lisa.
De eerste deur was met een slot vastgemaakt. Ook wist ik
niet of de honden veilig in hun hok zaten.
De sleutel vond ik al snel maar dan was het moment
aangebroken om naar buiten te gaan.
Kévin hield de deur open voor het geval de honden achter mij
aan zouden komen.
Na enkele stressvolle momenten zag ik dat ze veilig in hun
hok zaten. OEF!
We kochten ons ticket (€3,61). Dit was echt niet veel,
gezien het een rit van 3 uur was.
Voor het vertrek was er nog een grote ruzie tussen de chauffeur
en enkele mensen die mee wilden. Gelukkig was Namaawu er nog en regelde ze
alles.
We vertrokken snel naar Kintampo omdat er gewerkt werd aan
een brug. Indien we niet op tijd over de brug zouden geraken moesten we tot de
volgende ochtend wachten. Dit moesten we dus vermijden.
De rit ging heel vlot. We kwamen in Kintampo, zetten onze
zakken af in een hotel en vertrokken naar the monkey sanctuary. Om daar te
geraken moesten we een taxi regelen die ons naar daar wou brengen, wachten en
ons terugbrengen.
De eerste taxichauffeur maakte een prijsje voor ons, zei hij. 170 Sedes
(€36,17) heen en terug.
We vertrouwden hem niet echt dus lieten we de mensen van het
hotel een taxi bellen.
Plots kostte het nog maar 120 Sedes (€25,53).
Dit allemaal kostte ons dus maar €6,38 per persoon.
Spotprijsje!
The monkey sanctuary was echt de moeite. De apen worden
beschermd door een oude legende. Er zou, vroeger, een familie geweest zijn en
wanneer iemand van deze familie stierf, reïncarneerden ze als apen. Hierdoor
worden de afstammelingen, tot op de dag van vandaag, beschermd door de lokale
bevolking. Er is zelfs een monkey-priest die de apen die overlijden begraaft.
Ook waren er gigantische bomen! In één konden we, via de
binnenkant, helemaal naar boven klimmen. Zo'n kans kon ik natuurlijk niet laten
liggen. Ik klom helemaal tot boven alsof het niets was.
2 andere vrijwilligers
wilden dit ook doen maar hadden het klimmen wat onderschat. Ongeveer halverwege
was Lisa helemaal vermoeid, ze kon echt niet meer.
Ze moest nog terug naar beneden geraken dus besloot ik langs de buitenkant naar boven te klimmen om
haar te tonen waar ze haar voeten en handen kon plaatsen.
Van een avontuur gesproken!
Na alles verkend te hebben gingen we, via de typisch rode zandwegen, weer richting Kintampo. Ons hotel was luxueus maar enorm kil ingericht. (ik ga proberen een foto up te loaden). We besloten wat te "presidenten" op het terras en daarna op tijd te gaan slapen.
Om 7u s' ochtends zaten we al aan het ontbijt. We moesten
ons wat haasten gezien we de waterfalls wilden bezoeken en op tijd terug
moesten zijn voor de brug dicht ging.
Het ontbijt kwam maar niet dus vertrokken we maar naar de
waterfalls.
De Kintampo waterfalls waren echt de moeite. We waren
helemaal alleen en konden staan en gaan waar we wilden. Heerlijk zo'n
verfrissende waterval in temperaturen tot 40°C.
We verschoten hoe snel de tijd voorbij raasde want plots was het al tijd om
naar 'huis' te vertrekken.
We gingen weer naar het lokale busstation voor een troto
richting Tamale.
En weer hetzelfde liedje. Er werd getrokken, geduwd en
geroepen!
Ze hadden de trotro overboekt waardoor er enkele mensen (weer) niet
mee konden.
Dit wilde ook zeggen dat deze mensen tot de volgende dag moesten
wachten omdat de brug in de middag al toe ging.
Het was een van de warmste en drukste dagen tot nu toe.
Zowel Tobias als ikzelf stonden zwetend, door de warmte maar ook door de drukte, voor de klas. Onze dag startte met het observeren van een Art les. Alvorens de leerlingen aan hun werkjes over Ghana, voor onze uitwisseling, konden starten wilde de leerkracht nog even alle gekende technieken herhalen. Vandaag was dat de "Border designs". Voordat ze aan hun tekeningen begonnen moesten ze hun blad versieren met kanttekeningen om zo het effect te creëren dat hun tekening binnen het blad blijft, hun tekengebied af te bakenen. Nu verliep de les wat stroef doordat de leerlingen normaal (volgens de oude planning) Reading hadden maar deze werd, zonder het aan de leerlingen te communiceren, vervangen door een Art les. Daardoor hadden ze hun teken -en kleurgerief niet bij. Een aantal leerlingen hadden een setje kleurpotloden, maar al gauw mochten ze deze uit delen over heel de klas.
Vervolgens stond er een les schrijven op de planning. Ik heb hiervoor, op vraag van de leerkracht, een methode gebruikt die wij in het eerste leerjaar gebruikten. Zo hebben we van het schrijven van letters, verdergebouwd op het schrijven van zinnen. Telkens ik een tekening (situatie) aan het bord had getekend, moesten de leerlingen een correcte zin schrijven hierover, binnen de schrijflijnen en met een hoofletter aan het begin van de zin. De les verliep vlot en de leerlingen waren betrokken en enthousiast.
Het laatste lesuur heeft Tobias de les wiskunde rond vermenigvuldigen gegeven. Dit was de eerste keer dat we op het laatste uur van de dag les gaven. En we voelden het verschil. De kinderen waren veel drukker dan tijdens andere momenten van de dag. Ook heeft Tobias in deze les een methode van "bij ons" gebruikt. We hadden een aantal briefjes voorbereid met oefeningen op. Zo waren er briefjes met de vermenigvuldiging in cijfers op en andere briefjes met groepjes van x-aantal knikkers. De bedoeling was dat ieder kind een briefje kreeg en dan de leerling met het bijpassende briefje moest vinden. Dit verliep vlot maar luid, wat we begrijpen. Ze zijn het niet gewoon van al spelend te leren. Daarna ging Tobias verder met zijn les en alle leerling waren ijverig oefeningen aan het maken tot er een leerling plots wild werd. Deze leerling kon het niet aanzien dat er onnodige dingen aan het bord stonden dus, moest Tobias deze afvegen zodat ze rustig werd. En dat gebeurde nadien opnieuw wanneer hij een slang aan het bord tekende om het afrondingsspel voor te bereiden. Zo'n dingen worden normaal meegedeeld aan de stagiaires maar hier in Ghana dus niet. Ze noemen het gewoon "special kids".
Nu weten we het en kunnen we er de volgende keer op letten
Als ontbijt kregen we een lekker eitje, toast en confituur.
We hadden eindelijk onze planning dus vlogen er direct goed
in.
De eerste les was Mathematics.
Vol goede moed stapten we
naar het lokaal om dan te zien dat de planning volledig fout was.
We gingen dan maar een ehbo-les meevolgen van Wouter.
Volgende les was Art. Weer hetzelfde liedje.. de uren
klopten niet en zelfs de teacher van Art dacht dat hij les had.
We gingen samen
naar de directeur en legden uit dat de planning niet klopte.
De Art teacher zij iets dat we niet verwacht hadden gezien iedereen oppast in
het bijzijn van de directeur: "You're sitting in front of eachother. You have
to talk and then the schedule will be okey next time."
Hij had volledig gelijk want de directeur communiceert niet
genoeg met Samuel van de planning. Ze moesten er allemaal eens mee lachen.
De sfeer was veel beter en de directeur paste de planning aan met een grote
tandpasta-waardige smile.
Kévin en ik waren heel tevreden. Vanaf nu kunnen we onze
volledige stage, zonder al te veel planningsfouten, verder zetten.
Onze lessen Frans gingen direct van start en de kinderen waren superblij om
ons in hun klas te hebben.
Hier doen we het voor!
Een nieuwe dag met weer nieuwe problemen in het weekrooster...
De lesuren klopten weer niet, waardoor ze lessen moesten afzeggen zodat wij onze les konden geven. Een probleem was, miscommunicatie op vlak van lesonderwerpen.
We kwamen aan in Grade2 om onze eerste les rond vermenigvuldigen te geven en werden verplicht te gaan zitten. De leerkracht is zelf les beginnen geven over de rangorde (1st, 2nd, 3th,...). We hebben er ons dan maar bij "neergezet" en hebben geobserveerd. Al snel raakte de leerkracht zijn kluts kwijt en maakte tal van fouten. Het leek wel of de les niet voorbereid was...
Hij aarzelde om de definitie van 'Ordinal numbers' uit te leggen, vond de juiste woorden niet, en vroeg het wel drie maal aan een leerling. Ook sprak hij zichzelf de hele les tegen. De leerlingen moesten voorbeelden van Ordinal numbers kunnen opzeggen en "1st" was niet correct, volgens de leerkracht was het "1nd" en nadien toch "1st".
Na een klein half uur besloot de leerkracht, in het midden van zijn les, naar de stad te gaan.
Hij schreef een aantal opgaven aan het bord om de kinderen bezig te houden en ging iemand halen om toezicht te houden. Daar zaten we dan. Zowel wij als de kinderen snapten er niets van en al zeker zijn opgaven niet.
Na de lessen zijn we aan ons tweede project gestart. Nu ja, de voorbereiding ervan.
Ons 2de project is 'The wish tree'. Hiervoor hebben we een 600-tal kaartjes uitgeknipt, waar de kinderen hun wens op zullen schrijven. Ons doel is, elke klas een moment te geven om hun wens op te schrijven en deze aan de wensboom te hangen. Ook de leerkrachten zullen hun wens mogen noteren. Dan zullen we er een aantal wensen uithalen die realiseerbaar zijn of interessant om er meer over te weten te komen.
Vandaag hebben we ook nog bezoek gehad van Lisa, een Nederlandse vrijwilligster die Drama zal geven op Greater Heights. Lisa woont bij de moeder van Wouter's gastgezin, die buren zijn. Ook Wouter was aanwezig op de school, om EHBO-lessen te geven aan de kleuterleidsters.
We hebben de les kunnen observeren en het was nogal grappig hoe die Ghanezen met verband omgingen. Ook willen de Ghanezen alles hebben wat ze zien, zo heb ik al verzoeken gehad om mijn weegschaal af te staan en Wouter zijn verbanden.
En last but not least hebben we, om onze dag mooi af te sluiten, een nieuw uurrooster gekregen en deze keer zonder fouten!
Eerste lesdag van de week en nog steeds geen planning of
lesonderwerpen.
Dit was echt niet aanvaardbaar. Vooral ik had er grote
problemen mee.
Telkens we naar de directeur (a.k.a den Diche) zijn 'office'
gingen, vertelde hij dat ze er aan bezig waren en hij ons ging komen halen.
Niet dus..
's Ochtends gingen we dan maar aan zijn bureau zitten. Hier hebben we bijna een
uur gewacht tot hij kwam opdagen.
We legden het probleem uit en hij verzekerde ons dat alles
tegen de namiddag in orde zou zijn.
Kévin zag mij lastig worden... Ik kan
moeilijk om met al die onduidelijkheden en wil gewoon een heel klein beetje
structuur.
We besloten dan maar lessen, die we nog niet hadden gezien,
te observeren.
Hierna maakten we de lessen die we konden voorbereiden
zonder te weten wat de kinderen al rond dit onderwerp gezien hebben.
Wanneer we vragen wat de kinderen al kennen zeggen ze
meestal dat we onze Belgische manier van lesgeven moeten gebruiken.
'Choose what you want to give'. Dit
vinden we niet echt leuk.
Ideaal zou zijn dat we exact weten wat ze normaal van les krijgen en dat wij
deze dan op onze manier kunnen geven.
Het was tijd om terug naar de directeur te gaan. Ik nam mij voor om rustig te blijven
en af te wachten wat de directeur te zeggen had.
Weer geen planning! Dit kon toch niet meer??
Hij verzekerde
ons dat nu alles echt in orde ging komen tegen het einde van de dag.
Pluspuntje: Ons 2de project kan deze week van
start gaan.
Toch iets dat geregeld is.
Om even de gedachten te verzetten deed ik mijn reeks pompoefeningen en kévin wat buikspieroefeningen. ZA-LIG!
We gingen in de woonkamer zitten en keken ,samen met de
dochters, de Duitse en "de meid" naar een film (Black or white).
Plots kwamen de dochters ons zelfs popcorn brengen.
Perfecte afsluiter van een (emotioneel) moeilijke dag!
Goeiemorgen, luide morgen!
Papa Dan is nog geen dag weg en het is al feest. Er stond luide muziek op, de meisjes zongen de buurt wakker en riepen en lachten met de werknemers op de compound.
Uit nieuwsgierigheid vroegen we het hen toch eens en Dzifa vertelde ons dat papa Dan nogal saai is, dus het zal een levendige week worden. Als middageten hebben de dochters Indisch gekookt, een recept dat ze ooit eens van een vrijwilliger geleerd hebben. We stelden dan voor om ook eens een echt Belgisch gerechtje voor te bereiden. Mozes zal de ingrediënten kopen zodat we het volgend weekend kunnen klaarmaken.
Dan was het tijd om richting het zwembad te vertrekken. We besloten te stappen totdat we een tuf tuf tegenkwamen maar deze kwam niet... We zijn dan maar verdergestapt tot de eerstvolgende drukke baan. Daarvoor hebben we een vuilnisbelt, kleine stoffige wegjes en een compound met van die ouderwetse strooien hutjes moeten oversteken. Was me dat een avontuur! Uiteindelijk vonden we dan een tuk tuk, maar we hadden meteen al onze bedenkingen erbij... Het was een 12-13-jarige achter het stuur. Gelukkig kwam er een andere aangereden en die zag er al wat ouder uit. Veilig en wel zijn we dan aan het zwembad geraakt waar het volgende avontuur begon.
Martijn, een van de Nederlandse vrijwilligers, ging me een zwembroek lenen doordat ik die van mij thuis vergeten ben. Maar hij nam z'n gsm niet op, dus we konden niet weten of hij er al was en hij al dan niet mijn zwembroek bij had. Ik zag het niet zitten om 10 Cedi te betalen en misschien niet te kunnen zwemmen. Tobias en ik zochten dan wat nummers van de andere vrijwilligers op, die al aan het zwembad lagen, om te vragen of Martijn daar nog niet was. Toen hoorden we van de meisjes dat ze gratis binnengeraakt waren en ze ons kwamen halen in de hoop we dan ook gratis ingang zouden krijgen. En ja hoor!
Al snel kwamen de Afrikaanse mannen naar ons toe om vrienden te worden en foto's te nemen samen. Dat is hier in Ghana wel heel duidelijk. Iedereen is super vriendelijk en ze willen allemaal bevriend met je zijn. De mannen wisten ons te vertellen dat ze niet konden zwemmen. Even later kwam de manager aangewandeld, nam een paar foto's en legde uit dat wij goede publiciteit zijn voor zijn zwembad. De manager was ook de redder van dienst en je zult het nooit raden... de manager/redder kon ook niet zwemmen. Hij herhaalde wel drie keer dat hij bang was te verdrinken en dat wij hem moeten leren zwemmen zodat hij mensen kan redden.
Na een frisse duik genomen te hebben, zaten we neer aan de rand van het zwembad en sloegen een babbeltje met onze nieuwe vrienden. Vanuit mijn ooghoek zag ik een aantal grote, zwarte vliegende insecten heen en weer vliegen. Het waren Afrikaanse zwarte wespen of ook wel de Tarantula wesp genoemd. Zo'n grote wesp had ik nog nooit in mijn leven gezien, ik kreeg er rillingen van.
We hebben de avond leuk afgesloten met het hele gezin. Er werd tv gekeken, gitaar gespeeld waarbij de meisjes 'Halleluja' zongen, verteld over mekaar en foto's laten zien.
We waren wel blij dat Dzifa haar computer uitviel, we lieten een sarcastische "ohn no!" horen want ze had echt wel veel foto's en ze bleef uren lang doorvertellen over haar twintig beste vrienden en hoge populariteit.
Onze zondag verliep als gewoonlijk... Alhoewel dat ik opstond met rode, gezwollen ogen. Mijn ogen waren uitgedroogd. We zochten het op het internet, het kon door de airco, de wind of de droge lucht komen. Gelukkig was het tegen de avond voorbij.
Over de avond gesproken...
We hadden een extra gast aan tafel, een vriendin van Iris (de Duitser). Nadat we onze kip netjes met mes en vork op hadden, zagen we de vrouw knagen en kauwen op de kippenbeenderen.
Ze vroeg ons waarom we de beenderen niet opaten en zei dat we dat moesten leren.
En alsof we nog niet genoeg geschrokken waren, wist ze nog een aantal verhaaltjes te vertellen over katten en honden die ze eten, hier in Tamale.
Wat gaan we hier nog allemaal meemaken?
Ik heb echt goed geslapen!
's Nachts is er wel veel lawaai. (de waakhonden, biddende mensen via een luidspreker
rond 04:00 en heel luidruchtige vogels)
Ik merk dat ik het allemaal al gewoon ben geworden in tegenstelling tot Kévin.
Hij heeft al wat slapeloze nachten achter de rug.
We ontbeten samen met de nieuwe vrijwilliger. Een heel vriendelijke vrouw maar
ze heeft echt wat weg van een non. Ook is ze diepgelovig en gaat elke week naar
de kerk.
Wat dan weer vreemd is, is dat ze meestal een rok draagt. Dit is in Ghana
meestal niet gepast voor vrouwen en al zeker niet op een school.
Niet dat Kévin of ik een rok zouden dragen maar wij houden ons toch wat beter
aan de 'richtlijnen'. Elke dag geven we les in een hemd en lange broek.
De tijd was ineens snel vooruit gegaan. We haastten ons vlug
naar de volgende les, writing.
In onze haast vergat Kevin een doosje dat we
nodig hadden voor de les.
Ik liep vlug terug om het te gaan halen. Toen ik weer
vertrok richting de klaslokalen voelde ik ineens iets op mijn hoofd vallen.
Het was geen 'lachend kaksken' maar een 'vallend kaksken'! !
Ook was het een redelijk lopende substantie waardoor ik alles voelde
verspreiden in mijn haar.. EIK!!
Kévin kon wachten, dacht ik.
Zo snel ik kon liep ik naar de douche om mijn haar te wassen.
I.p.v. steun te krijgen, in een toch zo zware emotionele
gebeurtenis, lachte Kévin mij vierkant uit... Van vrienden moet je het hebben!
Rond 16u30 was het spannend afwachten. We gingen onze nieuwe
lesplanning en onderwerpen voor volgende week krijgen maar hebben deze nog
steeds niet.
Telkens we er achter gingen vragen zeiden ze dat ze ons wel
gingen komen halen wanneer alles klaar was. We kennen dat! Als we de Ghanezen
hun gangetje laten doen komt de helft maar inorde.
Onze gastmama Dianne had ons, enkele weken geleden, via mail
gezegd: 'They have to do what you say. You are the boss.'
Tot nu toe hebben we een gulden middenweg kunnen vinden maar ik begin er van overtuigd te geraken dat we er meer moeten achter zitten.
Het ontbijt startte met goed nieuws. De Duitse gaste wist ons te vertellen dat papa Dan morgen naar Accra ging reizen voor een weekje om zijn vrouw, Dianne, op te wachten.
Dit wil zeggen dat we mama Dianne dus toch nog gaan ontmoeten! Ze wist ons ook wel te zeggen dat er niet zo veel zal veranderen. Dianne heeft ook de gewoonte, net zoals de rest van de familie, apart te eten en niet veel aanwezig te zijn. We hopen dat wanneer ze er is, onze planning eindelijk eens beter opgevolgd zal worden.
Na het werken kwam Wouter ons vergezellen. Hij geeft namelijk ook les op Greater Heights, EHBO voor leerkrachten. Om even te ontspannen zijn we met z'n drieën beginnen Presidenten (kaartspel) en een uurtje later stond Namaawu aan de deur met 6 vrijwilligsters, waarvan 5 Belgen. We hebben wat bijgepraat en ze een beetje verteld over Tamale maar ze moesten al snel weer door. Zaterdag hebben we met z'n allen afgesproken aan het zwembad om een frisse duik te gaan nemen. We kijken er naar uit!!
Er stond weer een hele dag lesgeven op de planning.
Vandaag was het toch iets spannender voor mij.
Ik zou voor
de eerste keer hier lesgeven met mijn gitaar.
Niets speciaals aan zou je denken? Nee hoor!
Kinderen hier zien bijna nooit een
gitaar of een ander muziekinstrument buiten die van Ghana.
Zo gingen we naar de nursery klas (4-5 jaar) om een les Frans te geven.
In Ghana krijgen de kinderen al van heel jonge leeftijd Frans en dit werpt zijn
vruchten af.
De les begon met 'les jours de la semaine'. Ik haalde mijn
gitaar boven en zei hun dat we er een liedje van gingen maken.
De kinderen zingen dit liedje elke week een paar keer met
hun French teacher dus dit zou geen probleem zijn.
De klas bleef voor zich uitstaren.. Ik herhaalde mijn zin nog eens ' On va
chanter les jours de la semaine'. Weer niets!
Ik probeerde het in het Engels maar nog altijd geen antwoord.
Ik begreep er he-le-maal niets meer van.
Plots herhaalde de klastitularis de vraag nog eens in het
Ghanees-Engels.
De kinderen werden wakker.
Bleek dat ze gewoon allemaal aan het staren waren naar de gitaar en niet
hoorden wat ik zei.
Hierna ging alles vlotter en de kinderen dansten er op los.
Ook maakten we een liedje van 'les animaux domestiques'. Dolle pret voor de kindjes!
Deze week start Grade 3 met het maken van hun schetsen over Ghana, voor ons uitwisselingsproject. Gisteren hebben ze al een aantal mooie exemplaren gemaakt.
Een week voor ons vertrek hebben we hetzelfde gedaan met het 5de leerjaar van SGI Lennik, maar dan over België. De kunstwerkjes hebben we dan meegebracht naar Greater Heights en nu doen we hier hetzelfde, maar dan over Ghana. De Art teacher, wiens naam we dringend eens moeten vragen, heeft al een paar interessante technieken voorgesteld die we de komende weken gaan kunnen observeren. Ook wij zullen hen eens een aantal technieken aanleren, die zij nog niet kennen, om zo van elkaar te leren. Het pointillisme en met 3D-effect tekenen bijvoorbeeld, daar hebben ze nog nooit van gehoord.
Een nieuwe week = nieuwe lesonderwerpen.
De wiskundelessen gaan over de kilogram. Hiervoor hebben we weer geimproviseerd met allerlei gevonden voorwerpen. Zo hebben we zakken gevuld met boeken, een zak van 1kg en een aantal van 500g. We roeien met de riemen die we hebben en met weinig kan je ook veel bereiken.
's Avonds werden we weer verrast door twee bekende gezichten.
Wouter, die we al eerder hadden ontmoet, was aangekomen met Martijn, die zonet in Tamale was aangekomen. We hebben wat bijgepraat, ervaringen uitgewisseld en veel gelachen
Onze 2de week lesgeven ging van start.
We gingen, met onze naar zweet ruikende lichamen, aan tafel zitten.
Gisteren hadden we nog zwaar getraind en toen Kévin zich wou douchen bleek er
een bruin straaltje water uit de kraan te lopen... Daarna was er zelfs geen
water meer.
Niet douchen was de boodschap!
Het lesgeven wordt leuker en leuker! De leerkrachten keken
ons vandaag zelfs, af en toe, aan.
Ik weet niet of we het in één van de voorgaande posts hebben
neergeschreven maar hier kijk je iemand niet in de ogen aan, wanneer deze
'boven je staat'.
De eerste dagen merkten we heel fel dat de mensen gewoon een
fixatiepunt naast ons zochten wanneer we een gesprek hadden. Heel vreemd!
Ook Mozes (de butler) keek ons nooit aan. Gelukkig genoeg
merkten ze dat we maar lieve meestertjes zijn die graag in de ogen van mensen
kijken.
Nu komt Mozes ons elke ochtend vrolijk begroeten. Wel niet
lang maar dat zal wel nog loslopen. De wiskunde les ging over de kilogram. De kinderen konden direct uitleggen wat
Kg betekende. Dit ging vlot gaan dachten we.
Toch niet!!
Eénmaal ik de proefjes bovenhaaldel iepen de kinderen wat vast. Ze kenden Kg maar wisten niet wat dit
begrip inhield. Na het, met letterlijk handen en voeten, uit te leggen was
iedereen mee. Oeffff!
Om een normale les in Ghana eens kort te schetsen:
Er zijn geen ramen in de lokalen, de muren zijn van dun hout
met overal gaten dus je hoort alles van de andere klassen.
Op de speel(zand)plaats geven ze turnen. Kévin en ik moeten letterlijk al
roepend lesgeven omdat de kinderen ons anders echt niet verstaan.
Neem daar dan nog eens bij dat één helft van de klas een
slijper heeft en de andere helft een potlood.
Kinderen die de hele tijd rondlopen om een gom te lenen, potlood te slijpen of
fufu te eten. Klasmanagement is hier een heel grote uitdaging!
Wij stonden vaak in de klas naar elkaar te kijken. Hoe konden we hier ooit een
beetje structuur aanbrengen?
We maakten 2 tekeningen. 1 met 'Stay seated' op en de andere met 'Raise your
finger'.
In het begin van de les hameren we er steeds op dat ze hun aan de 2 regels
houden.
Dit lukt, tot nu toe, redelijk goed.
Ook gaan we potloden, gommen en slijpers aankopen.
Deze gaan we elke les
uitdelen en weer ophalen.
Zo moeten de kinderen niet heel de tijd rondlopen
omdat ze iets niet hebben.
Weer een vruchtbare dag!
Alweer een weekend op z'n Ghanees...
Eten, rusten en eens het dakterras bezoeken.
Eens we boven stonden konden we genieten van een fris windje en een super mooi uitzicht, over de hele omgeving. We zagen zelfs in de verte nog een aantal ouderwetse lemen hutjes met een strooien dakje.
Maar zondag was er verandering!
We kregen te horen dat we een nieuwe huisgenoot gingen hebben. Een duitse vrouw die hier in 2014 een heel jaar heeft gewoond. Tijdens het middageten is ze ons komen vergezellen om kennis te maken en een babbeltje te slaan.
Nu, de meeste weten het al en Tobias heeft het nu zelf ook ondervonden. Ik kan niet eten als er teveel gebabbeld wordt. Ik ben iemand die graag op z'n gemak eet zonder steeds te moeten stoppen om te antwoorden. Ik at dus rustig mijn broodje verder op en liet het praatje aan Tobias over.
Nadat ons eten gezakt was hebben we ons aan het trainen gezet. De sfeer was er, de motivatie was er en nadien merkte we dat het water er niet was... Hier in Tamale is geen riolering of leidingwater. Dianne & Dan hebben enorme tonnen geplaatst als waterreservoir, maar ooit raakt het water op.
En dat was nu juist op het slechte moment...
De avond verliep een beetje hetzelfde.
We zaten gedrieën aan tafel, (platte) frietjes te eten, Tobias aan het antwoorden op de duizende vragen van de vrouw en ik op m'n gemak aan het eten.
Auwtch.. Het vroege opstaan blijft echt moeilijk voor ons.
We gingen, zoals elke dag, ontbijten in
de woonkamer.
Halfweg hoorden we water op de grond druppelen.
Het druppelen werd heel snel een straal water.
Kévin en ik gingen snel op onderzoek want dit was niet
normaal.
We liepen naar het aquarium. Er was iets van lijm gelost dachten we,
waardoor al het water op de grond stroomde.
Natuurlijk was er niemand van de familie in het huis dus liep ik, zo snel als
ik kon, naar het schoolgebouw.
Ik kon één van de dochters waarschuwen waarop ze, enkele
seconden later, met emmers kwam aangelopen.
Oef! De enige vis, die nog in het aquarium zat, kon gered worden.
We maakten ons klaar en vertrokken naar onze observatieles
Frans. Dit met een bang hartje want, tot nu toe, is er altijd iets fout gelopen
met de planning. En ja hoor.. Er was een
science-les gepland i.p.v. Frans.
Ik wou naar de directeur gaan om hem te spreken over het feit dat de
leerkrachten altijd 'ja' zeggen, maar hun uiteindelijk niet aan de afspraak
houden.
Het is normaal dat wij ons moeten aanpassen in Ghana maar een afspraak blijft
een afspraak voor mij.
Zo hadden we met de leerkracht Frans enkele dingen besproken.
Hij ging met alles akkoord maar wanneer het zover was bleek hij nergens te
bespeuren.
We hebben echt het gevoel dat ze op alles 'ja' antwoorden maar niet
echt begrijpen wat we zeggen of bedoelen.
We besloten om op onze planning van volgende week te wachten alvorens een
gesprek aan te gaan. Wie weet is alles in orde volgende week....
Eindelijk een vast uurrooster gekregen!
Na een paar planningsfouten werd ons rooster aangepast, in samenspraak met de leerkrachten, en kregen we eindelijk onze vaste uren. En het werd nog beter! Mozes kwam aangewandeld met een grote zak en haalde er een aantal schooluniformen uit. Toen we de polo's pastten hadden we echt het gevoel dat we deel uitmaakten van de school. Het contact met de andere leerkrachten was vandaag ook top. Iedereen sprak ons aan, we hebben ons plaatsje in de school gevonden.
Vanaf de middag was de positieve energie even verdwenen. Het begon bij het eten. Een grote kom rijst en een donker bruin sausje. We herkenden het meteen... Het vieze sausje van vorige week. Mozes heeft altijd gezegd dat we het eerlijk mochten zeggen wanneer we iets niet lusten, maar we vinden dat zo beledigend... Na lang twijfelen is Tobias deze keer de ketchup uit de koelkast gaan smokkelen. Om de rijst toch iets minder droog te maken.
Over het uurrooster hadden we iets te snel gesproken. We merkten dat we van 1:05 t.e.m. 1:55 Writing hadden en van 1:15 t.e.m. 1:05 Arts, een dubbele boeking... We stapten met ons uurrooster naar de directeur en na lang analyseren van het uurrooster kwam hij tot de conclusie dat het aan onze westerse manier van kloklezen lag. Hij snapte dus niet waar de fout lag maar uiteindelijk hebben we hem kunnen aantonen dat het om een typfout ging.
We hebben al vaak miscommunicaties meegemaakt door het taalverschil. En dat brengt ons naar het volgend puntje. Tijdens onze projectvoorstelling onderbrak de klastitularis van de 3de graad ons om de kinderen uit te leggen dat we moeilijk verstaanbaar zijn, omdat we een slechte uitspraak hebben. Dit kwam even beledigend over maar we lieten het achter ons.
En omdat de dag toch niet meer stuk kon, was er alweer een planningsfout op het uur van onze laatste les. Er was onderling besproken om onze les Arts te wisselen met een les Science zodat de Science leerkracht vroeger door kon. Een klein detail was, dat ze ons hiervan niet op de hoogte hadden gebracht. Nu hebben we er geen probleem van gemaakt en zijn we gewoon nog een uurtje gaan relaxen in de veranda.
Dat die planning maar snel op punt staat...
We werden 's ochtends weer vrolijk begroet door de Ghanese kinderen.
Deze keer deden ze iets anders. Ze raakten ons aan en roken dan aan hun handen.
"Zouden die blanken vreemd ruiken?".
We moesten er erg om lachen.
Met onze dagplanning, in de hand, gingen we naar de lokalen
om onze lessen te geven.
De uren kwamen niet helemaal overeen maar dit is allemaal niet erg meer. We
passen ons aan zoals hier de gewoonte is. Enkel was er een iets groter foutje
in de planning geslopen. De directie was ons vergeten te melden dat de
middagspeeltijd deze week een uur later plaatsvond. Bleek dus dat onze lessen
niet meer gegeven konden worden, zoals
afgesproken was.
Tijdens het eten (jam met tomatensaus en ajuin) hoorden we ineens een vrouw
schreeuwen buiten.
De 5 waakhonden vielen de vrouw aan.
De dochter stoof, zo snel
als ze kon, weg naar buiten om de vrouw te gaan redden.
In dit geval zeg ik: Een ezel stoot zich geen 2keer (ipv
3keer) aan dezelfde steen.
Je zou denken dat de dochters en bewakers de honden dan zouden opsluiten, tot
de vrouw gedaan had met haar werk.
Nee hoor! De honden waren 'Gekalmeerd' en alles was opgelost
volgens iedereen.
Een halfuur laten weer ijzingwekkende kreten...
De vrouw
werd weer aangevallen door de honden!
Deze keer zag de dochter de ernst er van
in en rende naar buiten om de honden weg te jagen en op te sluiten.
De raad van papa Dan dat de honden ondertussen onze geur
zullen herkennen gaan we dus niet volgen. We gaan steeds eisen dat de honden
opgesloten worden alvorens het huis te verlaten. (foto's van de honden volgen
nog)
Langs de andere kant voelen we ons hier steeds veiliger in
de avonden.
De honden doen hun werk !
Tot nu toe was dit onze drukste en vermoeiendste dag.
Deze startte met onze les wiskunde die redelijk goed verliep maar dan volgde de les schrijven...
We hadden een leuke les voorbereid met ons zelfgemaakt werkblaadje en we zagen het helemaal zitten. Eens aangekomen in het eerste leerjaar,waren de kinderen meteen al door de klas aan het roepen en tieren.
Nu, we hadden die klas al eens geobserveerd en het was toen al een luidruchtige klas waar zelfs de juf geen controle over had. Onze les begon goed, we maakten duidelijke afspraken die we uitgetekend en opgehangen hadden. Maar eens de leerlingen moesten schrijven... de hel.
De helft van de klas liep rond op zoek naar een potlood, een vierde deed niet wat we vroegen en de anderen zaten te vechten. CHAOS!
Tobias keek me aan en we dachten beiden hetzelfde: "hoe moeten we dit hier aanpakken?"
Ik heb mijn stem dan eens verheven en Tobias legde de opdracht nog eens uit. Eens de werkblaadjes ingevuld waren was het een strijd om deze op te halen.
De blaadjes vlogen rond door de klas, sommigen liepen er zelfs mee weg omdat ze deze niet wilden afgeven. Na de les zijn we nog een kort gesprekje aangegaan met de klas.
We hebben hun duidelijk gemaakt dat het niet fijn was om zo les te geven en hun het foute gedrag laten inzien.
Nu was dit niet de enige klas, de meeste klassen hechten geen belang aan regels en afspraken en de grootste oorzaak hiervan lig volgens ons, aan het feit dat ze ieder uur een andere leerkacht hebben. Dit zorgt voor zeer weinig structuur bij de kinderen, want ieder uur veranderen de regels en afspraken. Zo zullen de leerlingen nooit snappen wat nu wel en niet mag want bij de ene leerkracht mag iets niet, wat bij de andere leerkracht dan wel mag.
De school zou vaste regels en afspraken moeten hebben die bij elke leerkracht en voor de hele school gelden.
Eens op onze kamer waren we volledig uitgeput. We vertelden mekaar dat dit echt onze zwaarste stagedag ooit was. Maar we geven de moed niet op, we gaan een klassikaal beloningsysteem uitdokteren en wie weet zal de school deze wel willen behouden.
Morgen starten we de lessen weer met vol goeie moed!
Onze eerste lessen gingen vandaag van start!
We stonden met een beetje stress op want alles loopt hier zo
anders dan in België.
Om een voorbeeldje te geven: We moesten in de middag een
schrijfles geven maar we wisten nog altijd niet wat deze inhield.
Normaal
werken we enkele uren aan een voorbereiding van 1 les. Hier vinden ze 5 minuten
voorbereidingswerk al veel.
We hebben er uiteindelijk vrede mee genomen om een
onvoorbereide les te geven.
Je moet gewoon alles wat kunnen loslaten. Dit is voor mij een heel goede
leerschool want in België kan ik dit niet goed.
Gelukkig hebben we nu de onderwerpen van de komende lessen.
Nooit gedacht dat we dit zouden zeggen maar: 'We spenderen graag veel tijd aan
onze lesvoorbereidingen'.
(Nu zullen de medestudenten, die in België gebleven zijn, ons waarschijnlijk
raar aankijken.)
In de middag was het tijd voor ons uitwisselingsproject.
De kinderen trokken grote ogen door het zien van al die Belgische
specialiteiten, monumenten, enz..
Vooral het zien van sneeuw was iets waar ze helemaal gek van
werden.
We kregen dan ook veel vragen hierover.
Toen de les gedaan was bleven de kinderen hun vinger
opsteken want ze hadden nog zoveel vragen.
Leuk wist-je-dat-je: Wanneer we lesgeven letten de kinderen
goed op maar vanaf de bel gaat, stormen ze op je af om je te kunnen aanraken.
We zijn nu al experten aan het worden in het zo snel mogelijk ontsnappen uit
een klaslokaal!
Na de lessen besloten we voor onze uitwisseling wat te gaan filmen buiten de school.
Kevin maakte nog een mooie vergissing door één van de dochters een andere naam te geven. Hij zag dit niet dus ik vertelde het hem toen we buiten kwamen. Klein beetje genant want de dochter zelf keek raar naar Kevin.Zondag, rustdag.
De ochtend veliep op z'n Ghanees, relaxed.
Na de middag zijn we aan onze lessen gestart voor de komende week.
Nu ja... de lessen waarvan we onze onderwerpen al wisten, niet veel dus.. Maar we passen ons aan. Onze eerste les was wiskunde, over de liter en de kilogram. Als snel begonnen we met het uitschrijven van doe-activiteiten om ervaringsgericht te werken.
De directeur vertelde ons dat we op onze manier moesten lesgeven dus dan doen we dat maar.
Hopelijk komt het goed want de leerlingen zijn het gewoon van veel neer te schrijven.
Na het uitschrijven van onze les zijn we ons materiaal beginnen maken. Voor de les rond de kilogram vulden we plastic zakken met boeken zodat we zakken hadden van 1kg en 500g. Hetzelfde voor de liter, we gingen opzoek naar plastic flessen van 1L en 50 cl. Hier in Ghana doen we het met wat we hebben. In vergelijking met onze stages in België hebben we nu bijna niets van materiaal.
We waren nog maar net klaar met voorbereiden en Mozes kwam ons halen omdat er gasten waren voor ons. Namaawu en Wouter stonden ons op te wachten om een kleine wandeling te maken en Wouter's gastgezin te bezoeken. Onderweg zagen we nog een aantal kinderen tussen het vuilnis spelen en enthousiast naar ons zwaaien.
Eens aangekomen bij het gastgezin van Wouter waren we verrast, we hadden het iets primitiever verwacht. Het was een gezellig huisje met een grote tuin, geiten, kippen en een 5-tal mangobomen. Maar we zijn toch wel blij dat wij bij Dianne en Dan mogen verblijven. Zeker als het over voedsel gaat, hier krijgen we af en toe nog iets westerse gerechten voorgeschoteld.
Het was bijna 18u, dus tijd om terug te stappen richting ons gezellig huis. We kwamen aan en er stond ons een grote kom vol lekkere, goudgebakken frietjes te wachten.
Frietjes zoals wij ze kennen in België. FAN-TAS-TISCH!
Een paar uur later zijn we vroeg gaan slapen om goed uitgerust te zijn voor onze eerste echte lessen. De stress was al een beetje aanwezig...
.Weekend! Het was tijd om
het centrum van Tamale nog eens te bezoeken.
Onze "zus" nam ons mee naar een straat waar we een tuf tuf konden nemen, richting het centrum.
Ze regelde zelfs de prijs. Dit is niet altijd even makkelijk want soms verdriedubbelt
de prijs wanneer de taxichauffeurs een blanke zien.
De rit met de tuf tuf was
al een avontuur op zich. Tussen het verkeer door kleine openingen rijden,
stoppend verkeer ontwijken en andere spannende momenten. Een geluk dat onze
chauffeur nog rustig reed!
Plots zagen we dat we het
centrum gewoon voorbij reden. Kevin en ik keken elkaar aan. En inderdaad, de
chauffeur wist het internetcafé niet echt zijn. We werden uiteindelijk een
eindje buiten de stad afgezet. Het werd ons al snel duidelijk dat het internetcafé
gesloten was.
We besloten dan maar te voet naar het centrum te stappen om daar verder te
zoeken.
En wat was het warm!
Al stappend passeerden er telkens zwaar rokende voertuigen.
We merkten meteen
de benzine -en oliegeur op. Ook begonnen onze ogen weer te tranen.
Na een uur zoeken vonden
we een officieel internetcafé van Vodafone.
Yes, eindelijk konden we onze
eerste video uploaden!
Een uur 'internetten' kostte 3 sedes (= €0,65). Alles ging goed en ons filmpje
was al halfweg ge-upload. Ineens merkten we dat het filmpje bleef hangen op
45%.
Bleek dat onze sessie al was afgesloten door Vodafone waardoor we eigenlijk
helemaal niets hebben gehad aan het internetcafé.
Vanaf nu gaan we gewoon een mobiele hotspot maken met de gsm en zo alles
uploaden.We gingen nog snel naar MTN voor wat krediet te kopen voor onze gsm's. Dit
'even langsgaan' resulteerde in een uur geduldig wachten op een bankje eer het
aan ons was.
Moest je een Ghanees in 'Sorry voor alles' bij een Japanner zetten zou die het
gerust enkele uren kunnen volgehouden hebben. Niets leuk aan dus!
Na alles geregeld te hebben begon ons volgende avontuur: Terug thuis geraken.
We duwden ons door dichtbevolkte marktjes en vonden een tuf tuf die de
juiste richting uit ging.
Een half uurtje laten kwamen we aan bij Greater Heights. Oef!! We waren kapot!
Plots stond de directeur aan onze deur om alles te bespreken voor onze
projecten en lessen.
Hij was speciaal in zijn vrije tijd afgekomen om ons te
helpen en gerust te stellen.
Wat een warme man.
We gaan heel drukke weken tegemoet gaan door ons goed gevuld weekrooster, maar
zo hebben we het graag.
Warme groetjes!! (Het is vandaag echt superwarm!)
Vol goede moed en enthousiasme sprong Tobias uit zijn bed. Hij kon niet wachten om aan de observaties te beginnen. Bij mij ging het iets moeizamer, het was nogal een warme nacht met weinig slaap. We ontbeten, trokken onze mooiste hemden aan en hup, naar de klassen.
Eens aangekomen zien we dat ze in elke klas ijverig en in stilte aan het schrijven zijn. Dat ijverig schrijven is van hun gewoonte maar bij die stilte hadden we onze bedenkingen.
We besloten uiteindelijk om een leerkracht aan te spreken en te vragen wat er gaande was (het durven vragen stellen is nog steeds buiten onze comfortzone). Deze leerkracht wist ons te vertellen dat er bijna de hele dag toetsen waren dus dat er niet zo veel te observeren viel. Ieder uur was er van elk vak een toets, een drukke dag voor de leerlingen dus...
Rond 12 uur stond ons middageten klaar, maar dat mocht nog even wachten.
We kregen een telefoon van Namaawu om ons te vertellen dat ze onderweg was met een Ontmoet Afrika-collega, Wouter. In december zijn we naar een opleidingsweekend in Nederland gegaan, om ons voor te bereiden op de cultuur, gewoonten en het avontuur in Afrika.
Alle studenten die dit schooljaar stage lopen in Ghana waren van de partij. Daar hebben we Wouter ontmoet. Na een leuk gesprek, het uitwisselen van onze ervaringen en een rondleiding in de school zijn we snel snel gaan eten want we hadden al een volgende afspraak.
Misschien kan je het al raden, het middageten was alweer rijst. We zouden nog gaan denken dat we in China zitten. Maar ons hoor je niet klagen, we zijn zeer tevreden met het eten dat we krijgen. We slokten alles snel binnen want er stond ons een meeting met de schooldirecteur te wachten. Spannend. Tobias en ik stelden onze projecten voor en bespraken onze planning, voor komende week, met de directeur. "Eindelijk lessen voorbereiden!", zeiden we in onszelf.
De avond startte weer met de gedachte dat er een inbreker was, of toch iets niet normaal.
Vanuit onze kamer hoorden we de dochters, die in de living zaten, super luid schreeuwen.
We besloten even te gaan kijken, deze keer zonder het super scherpe zakmes van Tobias en ook niet laag bij de grond. Het was uit enthousiasme dat de meiden aan het schreeuwen waren, Ghana was een voetbalmatch aan het spelen.
Spijtig genoeg zijn we moeten gaan slapen zonder doelpunten. kameroen heeft de match gewonnen met 0-2
.Kévin zijn irritante wekker ging af.
Je kan het geluid best
vergelijken met een mislukt brandalarm.
We begonnen wel met een raar gevoel aan deze dag. Samouel,
die het schoolhoofd vervangt om ons bij te staan, is al de 3de dag
op rij ziek.
Hoe gaan wij in 'Gods name' al onze lessen, projecten en
workshops inplannen??
De directeur kwam ons geruststellen met de woorden dat hij
niet veel wist over zo'n organisatie maar altijd wou helpen.
Als we niet snel meer duidelijkheid krijgen zullen we de
zware bijbel, die op onze kamer ligt, misschien toch eens moeten raadplegen. De
ghanezen zeggen toch altijd 'God will help us'.
Eén van de lessen die ons het meeste bij bleef was
Sign Language.
Het idee om gebarentaal als 4e taal aan te leren komt van Dianne, de
oprichtster van de school. Ze vindt het zeer belangrijk dat de leerlingen met iedereen kunnen
communiceren.
Dit lijkt ons een leuk idee om later in ons klasje aan bod te laten komen.
Zoals Dianne zegt: "De kans is groot dat het ooit eens van pas zal
komen."
Zo willen we een beloningssysteem ontwerpen die in elke klas zou
ophangen en eventueel een workshop geven om hoekenwerk, didactische werkvormen,
enz.. aan te brengen.
Heel veel ideeën en motivatie van onze kant uit! Nu nog hopen dat we alles
geregeld krijgen!Het contact met papa Dan blijft nog altijd hetzelfde. Wanneer we hem zien zegt
hij gewoon vriendelijk 'hello' en vraagt hij kort naar onze dag.
Ook Codjo (de hond) komt ons steeds kwispelend begroeten wanneer we maar een
voet durven binnen zetten. Tof beestje!
En we starten alweer met een lekker ontbijtje! Vandaag was het Cornflakes en we kregen er deze keer een lekkere, sappige appel bij.
Daarna zijn we er meteen ingevlogen. Onze planning bestond uit: het observeren en een bezoekje brengen aan de bib.
Onze eerste indruk toen we een wiskundeles volgden was: "Wow!".
Jullie zouden ervan verschieten wat een niveauverschil er is tussen de leerlingen uit een gewone basisschool en een privé school. De leerstof wiskunde die toen aan het bord stond, was voor ons zelfs al even nadenken. Ze waren oefeningen aan het maken over het delen van getallen die bestaan uit 3 cijfers (bv. 288, 546, 200,...) en kregen de opdracht deze op te lossen a.d.h.v. een staartdeling.
Na even nadenken konden we meevolgen en merkten we dat hun staartdeling iets anders en onlogischer uitgevoerd werd. Chapeau voor de kids, want ze waren allemaal mee.
Ik spoel even verder tot het avondeten. Het was de moeite! Alweer een Ghanese specialiteit die ze ons lieten proeven. Gefrituurde Plantin met rijst en bruine bonensaus. Nu is onze dagelijkse gewoonte geworden, dat we de slappe lach krijgen als we iets nieuws te eten krijgen, gevolgd door: tranen, verslikkingen en eten dat in het rond gespuwd wordt.
Gelukkig dat onze kleine Cojo, de hond van het gezin, er is om al het eten van de grond te eten. Dit altijd juist op tijd. Flinke Cojo!
Rond 23 uur waren we, zoals gewoonlijk, relaxed een aflevering aan het kijken vanuit onze klamboe en plots gebeurde het...
De stroom viel uit... Opzich niets om bezorgd over te zijn.
Maar dan volgde het ergste.
Nu om even te verduidelijken hoe het komt dat we zo dachten: We zijn al een aantal dagen een serie aan het kijken over een sadistische moordenaar.
Het was bijna het einde van de aflevering toen de stroom uitviel en vijf minuten erna hoorden we allerlei geluiden in het achtertuintje (die enkel uitgeeft op onze kamer).
We besloten even te wachten en er volgde al snel weer rammelend geluid in de tuin.
Tobias: "Ze zijn hier aant inbreken, ze weten dat hier rijken wonen!"
Kevin: "Shit! T'is ni waar he... Kom alle lichten uit!! Snel achter het bed en laag blijven!"
Wat er toen in ons omging was niet te beschrijven. We dachten alleen maar aan overleven en de veiligste uitgang.
We zaten beiden achter dat bed, laag bij de grond, te wachten en onze tactiek te bespreken.
Tobias met zijn zakmes in de hand en ik met mijn slappe lach (door de spanning en adrenaline).
Het lawaai werd steeds luider en luider.
Kevin: "Ik ga nekeer kijken aan de ruit, blijft laag he!".
Tobias: "Oké! Mijn mes is super scherp."
Ik zette mijn gsm aan om een klein lichtje te hebben en te voorkomen dat ik nergens tegen botste en zo meer lawaai zou maken.
Tobias: "Zijde zot! Doet u licht uit Kevve! Licht uit!'.
We hoorden Cojo blaffen en er kwam geen reactie van de familie. Dat is niet van hun gewoonte, er klopte echt iets niet...
Ik sloop verder, zonder lichtje, richting de hoek van het raam en ademde eens goed diep in en schoof het gordijn een aantal centimeter opzij.
Kevin: "Ik zie niks, ik denk dat het storm is..." (ondertussen mijn slappe lach nogsteeds aan het inhouden).
Even later sloop Tobias tot naast me aan het raam en op dat moment ging de stroom terug aan.
We keken naar de bomen en zagen de takken en bladeren hevig heen en weer waaien.
Na een kleine minuut wachten (je weet maar nooit) besloten we de gordijnen te openen en recht te staan.
Tobias: "Oké het was de storm. Amai jong."
Kevin: "Hebben wij efkes geluk..."
Tobias: "Hé ma vanaf nu gaat onze kamerdeur hier op slot hé! Of is da juist ni slim?".
Het kwam er op neer dat het de hevige wind was die alles deed omvallen in de tuin. Geen inbrekers dus.
Maar beter het zekere voor het onzekere nemen.
En nu zijn we voorbereid en hebben we tactieken bedacht. Je weet maar nooit!
Vandaag bestond het ontbijt uit toast, banaan en lekkere
thee.
We waren helemaal klaar voor onze 2de
observatiedag.
Mama Dianne had ons, via mail, verteld dat we de klassen steeds mogen binnenstappen wanneer we maar willen. Kévin en ik voelden ons hier wat ongemakkelijk bij en bleven wat treuzelen voor de deur van een 1e leerjaar (1A). Ik besloot om gewoon binnen te gaan en ons kort voor te stellen. De leerkracht wiskunde was zichtbaar nerveus omdat we zijn les kwamen observeren.
In België moet je zoveel mogelijk aanschouwelijk werken. Dit
is in Ghana wel wat anders. De leerkracht schrijft een vraagstuk op het bord en
legt deze uit. De kinderen moeten hier mondeling op antwoorden.
Dit bleef bijna de hele les doorgaan.
Op een bepaald moment verraste de leerkracht mij door te vragen of ik enkele
vraagstukken wil geven. De kinderen werden ineens veel stiller door een 'white
teacher' voor de klas te hebben.
Tijdens de laatste 10 minuten van de les kregen de kinderen een
schrijfschriftje, als beloning, om enkele oefeningen in te maken.
Hierna volgden we nog enkele andere lessen (Engels,
science). Dit waren weer heel leerkrachtgestuurde
lessen boordevol moeilijke leerstof.
Om een voorbeeldje te geven: Het 1e leerjaar(!!)
kreeg les over de werking en functies van een plant.
Termen zoals chlorofyl, carbondioxide en fotosynthese werden
uitgelegd.
De kinderen moesten dit allemaal onthouden zonder iets op te
schrijven.
Wel was het leuk dat de leerkracht planten meehad en hun de opdracht
gaf tijdens de speeltijd enkele te gaan observeren.
In de middag besloten Kévin en ik, tijdens de speeltijd,
eens over de speelplaats te wandelen.
Dit was een vreemde ervaring. Troepen kinderen stormden naar
ons toe om ons aan te raken.
Op een moment was het zo erg dat ik mij echt moest
lostrekken uit schrik helemaal omsingeld te worden. De kinderen riepen allemaal
"You have soft hands! You have soft hands!" of "Hey White!". We maakten ons
snel uit de voeten en gingen onze handen ontsmetten.
Na dit avontuur gingen we nog eens rond de compound.
We filmden met de go-pro de speelplaats voor ons
uitwisselingsproject en gingen verder observeren in de eerste leerjaren.
Wat een vermoeiende maar deugddoende dag.
Onze eerse stagedag in Greater Heights. Spannend!
Om 6u30 ging onze wekker af en rond 7u zaten we klaar om genoeg energie en vitaminen op te doen om een drukke dag door te komen. Snel aten we onze toast met confituur en havermout op, om tegen 7u30 paraat te staan op de school. We kregen een uitgebreide rondleiding door de school om ons in elke klas voor te stellen. Er zijn wel 28 klassen! Telkens we een klas binnenkwamen gingen de leerlingen rechtstaan gevolgd door "Goodmorning Teachers! How are you?". Dit was nogal vreemd, maar na 28 keer werden we het wel gewoon.
De school werd zo'n 5 jaar geleden opgericht door Dianne, een Canadese vrouw, en haar man Dan. Ze hadden eerst een stuk grond gekocht om er hun woning op te bouwen, maar nadien hebben ze op de overgebleven bouwgrond een school gebouwd. Op 5 jaar tijd namen de inschrijvingen toe alsook de grootte van de school. De school heeft nu zo'n 40-tal klaslokalen voor de kleuter- en basisschool. Ook is er een crèche, een bibliotheek, een ICT-lokaal, een labo en zelfs een mini dierentuin.
In de tuin staan apen, konijnen, cavia's, vogels, een wilde woudkat, een vos, een gazelle en een aantal reptielen die er rondlopen. Tijdens de lessen Natuur gaan de klasjes de dieren bezichtigen en leren ze er over de aanwezige fruitbomen en planten.
Op vlak van Outdoor Learning en een schooltuin kunnen wij, in België, nog veel leren van deze school.
De bel ging om 16u, einde schooldag. We keerden terug naar onze kamer om even te bekomen van de drukke dag en schreven onze ervaringen uit.
Rond 18 uur was het dan tijd voor het avondmaal. Een grote kom lekkere aardappelen zoals wij ze hier kennen en een bakje champignonsaus met varkenvlees.
Voor de eerste keer na een week tijd hebben we met z'n drieën gegeten. Dzifa, een van de dochters is ons komen vergezellen aan tafel. Ze wist ons te vertellen dat ze allemaal wel eens met Malaria te maken hebben gehad, maar geen erge vorm.
Strikt de voorzorgsmaatregelen (pil, zalf en muggennet) volgen is noodzakelijk!
Na een koele nacht (door de airco) in onze luxueuze kamer,
kon de dag weer starten.
Er stond een lekker ontbijt klaar. Cornflakes met warme melk
en multi-vruchtensap.
De 2 dochters kwamen ons, na het ontbijt, vragen wat onze
plannen waren.
We wilden graag iets anders doen dan de vorige dag. De dochters
zeiden dat ze normaal altijd naar de kerk gingen maar dit hadden ze afgezegd
voor ons.
We zeiden dat ze gerust naar de kerk mochten gaan maar dit leken ze
niet te willen.
Hierna verdwenen ze voor de rest van de voormiddag dus besloten
Kevin en ik een serie te bekijken, rond te gaan op de compound en te kaarten.
Zo verliep de rest van de dag eigenlijk. We hebben het gevoel dat het gezin zich meer terugtrekt omdat onze gastmama nog steeds in Canada zit. Ook papa Dan zien we amper nog. Wanneer we hem tegenkomen zegt hij gewoon vriendelijk 'hallo' en is hij weer weg. Kevin en ik voelen ons hier wat ongemakkelijk bij.
Toen het tijd was voor het avondeten, vroeg Kevin aan het
gezin waarom we steeds alleen aten. De dochter vertelde ons dat het hier de
gewoonte is in dit gezin.
We vonden dit een beetje vreemd gezien we, tot nu toe, bij
de andere gezinnen steeds te samen aten.
Na het eten keken we, in de hoop wat contact te hebben met
het gezin, naar een voetbalmatch in de woonkamer.
Als we een vraag stelden kregen we vriendelijk antwoord maar
uit hunzelf zeiden ze niets tegen ons.
Tijd om te gaan slapen! Morgen is het onze eerste stagedag.
We zijn de dag gestart met een lekker omeletje, vergezeld door toast. Het was ontbijten in stijl, voetjes onder de tafel en eten maar! Wat ons wel opviel, was dat de tafel maar voor twee gedekt was. Mr Dan, de vader uit het gezin, was niet aanwezig en de twee dochters (Charlotte & Dzifa) aten rechtstaand in de keuken. Is het omdat we te gast zijn en ze ons niet willen storen, of eten ze nooit gezamenlijk? Eens we onze bordjes flink leegegeten hadden, stonden de dochters al klaar om alles af te ruimen. Nogal een service hier.
Na het ontbijt zijn we even muziek gaan spelen (gitaar en ukelele) in de tuin. Omgeven door de apen, gazelle, konijntjes, vos en woudkat repeteerden we "Halelujah" totdat een van de dochters ons kwam vertellen dat het middageten klaar stond.
We kwamen binnen en zagen een grote portie reuze frieten (Jam genoemd) met bolognese saus. We hebben wel 3 porties Jam gegeten om de verloren voedingsstoffen van afgelopen dagen in te halen. Ze stelden ons nadien nog porties voor, maar uit beleefdheid zeiden we dat we genoeg hadden (nadien hebben we het ons beklaagd...).
Na het middageten zijn we naar onze kamer gegaan. We hebben een aantal afleveringen van een serie gekeken, proberen werken voor school, en nog een aflevering gekeken. Het werken voor school was geen succes. In het weekend hebben ze hier geen plannen, grotendeels van de dag wordt er gerust op de kamer.
Iets voor etenstijd zijn we dan maar terug naar de living gegaan om zo niet enkel ons gezicht te laten zien wanneer het eten klaar staat. We hebben dan even tv gekeken en zagen een reclamespot over hamburgers. Op de luchthaven van Lissabon beklaagden Tobias en ik het ons, dat we niet voor de allerlaatste keer een hamburger hadden besteld.
Na de reclamespot zei ik tegen Tobias dat het een mirakel zou zijn moesten we hamburgers als avondeten krijgen. En geloof het of niet, even later stonden er hamburgers op de tafel, Halelujah! Het leek wel of al onze wensen uitkwamen. Eerst het fruit, dan het zwembad en nu de hamurgers.
Even over iets anders dan eten. Om de dag af te sluiten hebben we de waakhonden in actie gezien. Tobias en ik durven nooit buitengaan na het avondeten, doordat Mr Dan zijn waakhonden dan uitlaat op het terrein. Hij probeerde ons gerust te stellen door te vertellen dat ze niets zullen doen en ze gewoon moeten wennen aan onze geur. Die zien we de vijf (reuze) waakhonden voorbij ons raam lopen en horen we geschreeuw.
De waakhonden hadden een indringer te pakken. We deden onze gordijnen open en zagen een geit door de lucht vliegen. De wachter, die de poorten bewaakt, nam de geit aan haar poten vast en zwierde deze de poort uit.
Na het avondeten binnenblijven is de boodschap!
We stonden op voor onze 5de dag. Onze gastmama had haar weer eens uitgesloofd voor het ontbijt. Eerst een omelet en dan geroosterd brood met pindakaas. Het was lekker maar heel zout. De zoete thee zorgde voor wat afwisseling.
Na het ontbijt maakten we onze valiezen om eindelijk naar ons definitief gastgezin te verhuizen.Dit alleen al was een avontuur. Onze 2 koffers, grote rugzak en gitaarkoffer werden op 2 mini-bromfietsen gestapeld. Hierna werden deze met 'oersterke' rubberen binnenbanden van een fietswiel vastgebonden. Kevin zei nog: "eh, door de zon kan dat snel springen". Nog geen 2 seconden later vliegt er een binnenband door de lucht.
Met het volle vertrouwen zien we de 2 bromfietsen over de
weg (vol met putten) vertrekken naar het kantoor van Meet-Africa. Wij gingen te
voet, met een bang hartje, om ergens een koffer van ons terug te vinden op de
weg.
We kwamen aan bij het kantoor waar we enkele flessen water
kochten. (We verschieten er telkens weer van hoeveel water je nodig hebt in
zo'n temperaturen.)
Onze gastmama nam ons mee naar haar familie. Ze leven daar
met een 42 familieleden in een compound. We kregen de eer om haar 90 jaar oude
mama te ontmoeten. Wat een wijze dame!
Ze wou alles weten over België en wat de verschillen zijn met Ghana.
Na het interessante gesprek gingen we weer naar het kantoor
om te vertrekken naar ons nieuw gastgezin.
Ineens vertrokken al de vrouwen. Bidtijd!
We zagen onze gastmama ons aankijken.
Ze was duidelijk in
tweestrijd: Ga ik bidden of ga ik de jongens afzetten bij hun nieuwe gastgezin?
We zeiden haar direct dat ze mocht gaan bidden. (dit duurt
normaal 20 minuten)
Omdat we de Ghanezen al wat beginnen kennen besloten kevin
en ik om te presidenten.
Na een kwartiertje kwamen we aan een grote groene poort. Een
bewaker opende deze en we kwamen binnen in een soort van paradijs. We dachten
echt dat de taxi-chauffeur zich vergist had. Onze nieuwe thuis is een huis dat
in het schoolcomplex ligt.
Rond het huis liggen mooie, welvoorziene lokalen en
speelplaatsen met zelfs een kleine zoo.
Telkens we langs een klas liepen legde de leerkracht zijn
les stil en moesten alle leerlingen snel recht gaan staan voor ons. Dit was een
beetje ongemakkelijk maar we zijn zo'n situaties ondertussen al wat het gewoon
aan het worden. Na de rondleiding gingen we het overdreven luxueuze huis
binnen.
Er is airco, een fitness, eigen badkamer, (leeg) zwembad,
gigantische tv, surround system en er is zelfs een butler 'mozes'. Zoiets
hadden we echt niet verwacht en eigenlijk ook niet nodig. Wel mooi meegenomen!
Onze 'papa' is een heel imposant figuur met een zware
filmstem.
Hij zei dat we moesten gaan zitten in de grote zetels en de
butler kwam ons fris water en cola brengen.
'Papa Dan' zag dat ik
de kronen van de colaflesjes wou aftrekken en riep vlug naar Mozes. Dit was
natuurlijk geen taak voor zijn nieuwe gasten. Ik haastte mij toch zodat Mozes
dit niet meer moest doen.
Na dit alles gingen we ons opfrissen in de mooie badkamer en
schoven we onze voetjes onder tafel. Alles was heerlijk! Spaghetti met
groentensaus en als dessert verse papaias.
Wat moet een mens nog meer hebben!
Om de avond af te sluiten nam papa Dan ons mee naar een
crusade of Jesus Christ.
Wat een belevenis! Het was een soort van festival voor alle
christenen in Tamale.
Er werden verhalen verteld of geroepen over Jezus en ook
Duiveluitdrijvingen waren van de partij, Exorcism... Er stond een vrouw op het podium
die bezeten was door de duivel. De priester probeerde de duivel uit het lichaam
van de vrouw te krijgen d.m.v. gebeden en het bloed van Jezus.
Even later
hoorde je de vrouw dan schreeuwen.
'Jesus christ will save you from te Devil!'
Geef mij maar liever een Duvel.
Ohja voor we het vergeten te zeggen: Normaal zijn we altijd
verplicht om overal een klambou op te hangen. Uit beleefdheid vroegen we aan
papa Dan of we dit mochten doen. Hij verzekerde ons dat dit echt niet moest in
dit huis omdat alles perfect afgesloten is. Het kan wel kloppen want we hebben
nog geen één mug gezien maar toch kwam hij af met een spuitbus.
'Here, if you see or hear a mosquito you can spray on it and
it's dead'.
Leuk wist je datje --> malariamuggen zijn zo klein dat je ze amper ziet en al zeker niet kan horen.
Weer een bewogen dagje! Slaapwel iedereen!
Omstreeks 8u15 in de ochtend hoorden we geklop op de deur, gevolgd door een 'hello-kreet'. Dat terwijl onze gastmama ons gisterenavond wist te vertellen dat we eens mochten uitslapen omdat het een lange rit was. Uitslapen is in Tamale dus tot 8u15...
We dachten nog even rustig wakker te worden maar na 10minuten volgde er een "hello, are you awake!?". Tijd om op te staan dus... We gingen het salon binnen en ik zag meteen al een kakkerlak die ons goedemorgen kwam wensen en onze gastmama die ons al snel een goede warme thee bracht om de snikhete donderdagochtend te starten.We stonden op om 5u30 om op tijd klaar te staan voor de bus. We moesten daar tegen 6u zijn. Tegen 6u30 was onze gastmama Victoria nog altijd nergens te bespeuren. Uiteindelijk kwam ze er toch door. Het blijft echt wennen aan de Afrikaanse kalmte. Wij Belgen stressen toch een pak meer hoor!
Ineens stond de taxi er en moesten we snel naar de bus vertrekken. We wilden eigenlijk eerst nog water en koekjes kopen.
Zonder water of eten stapten we de bus op die normaal een 10-tal uur zou duren. Uiteindelijk zijn we 13uur onderweg geweest. Gelukkig stopte de bus af en toe waardoor we een voorraad water en eten konden inslaan. Toen kwam het volgende probleem.
We wilden niet teveel drinken, want wanneer je naar het toilet wou moest je heel de bus laten stoppen ergens langs de weg.. Dit omdat je bij de stopplaatsen van de bus niet echt wc's ter beschikking had. Heel vreemd hahaha.
Ook waren we bang om de bus te verlaten want die kon ineens beslissen om te vertrekken. Zo moesten de passagiers vaak roepen tegen de buschauffeur om te stoppen omdat er een 'vriendje of vriendinnetje' ontbrak.
De busrit werd voor de ghanezen opgevrolijkt met enkele Ghanese kaskraker-films.
Wij vonden het vooral grappig om te zien hoe de films ineen gestoken waren met allerhande special effects van de jaren 90.
Na enkele keren dezelfde film te zien liep er iets mis. Zonder het medeweten van de chauffeur werd er een ietwat 'film voor volwassenen' (if you know what i mean) afgespeeld.
Kevin en ik lagen natuurlijk plat van het lachen. De ghanezen daarentegen negeerden de film zo hard mogelijk.
Tegen 21u30 zijn we veilig toegekomen en hartig ontvangen met een Belgisch thee'tje en een gigantische maaltijd (rijst met pikante 'groentensaus'). Halfweg mijn bord vond Kevin een botje in de 'groentensaus'. Hij begon ineens ook lichtjes te kokhalzen.
Na enkele serieuze blikken naar Kevin toe wist hij zijn interessante vondst voor zichzelf te houden. Mijn goesting was natuurlijk direct over. Er bleken sappige regenwormen in de 'groentensaus' te zitten.
Na het eten wist onze nieuwe gastmama ons te vertellen dat we oordoppen moesten insteken. Het is hier namelijk de gewoonte om om 4u 's nachts op te staan en te bidden met heel de familie.
Tot slot installeerden we vlug onze klamboe-netten en kropen in bed.Kevin en ik staan op met een bang hartje. We denken
letterlijk: 'Wij zijn niet klaar voor zo'n avontuur'.
Eénmaal aan tafel (een kampeertafeltje op een koer) verrassen ze ons met een
gigantisch broodje met iets was op vis lijkt.
Kevin en ik weten niet wat gedaan.. We lusten allebei echt
geen vis. We proberen ons gerust te stellen dat het kip is. Maar dat mogen we
ook niet eten als het niet goed genoeg doorbakken is. Na onderlinge gespreken
beslist Tobias dan toch te vragen wat er allemaal op zit. Het blijkt gewoon een
omelet te zijn OEFFFF! Paniek voor niets!
Na het lekkere ontbijt gaan we op uitstap (geld wisselen,
simkaart aanvragen, marktjes en strand bezoeken).
Dit is een hele grote schok voor ons. Je voelt je echt klein
en alleen. Overal waar je kijkt zie je enkel zwarte mensen.. We zijn echt de
enige 2 blanken.
Direct merken we dat iedereen ons aanstaart, naroept (white
man!) en probeert te overtuigen om iets te kopen bij hun.
Dit is echt niet te beschrijven hoe ongemakkelijk dit voelt.
Na een uurtje rondstappen went het gevoel dat we alleen zijn en beginnen we te
merken dat al de mensen echt wel heel vriendelijk zijn: "hey, how are you" "have a nice day".
De ghanezen zijn echt een warm volk.
Wat dan weer minder is, is het enorm vervuilend verkeer. Er hangt letterlijk een mistwolk boven elke straat. Tobias voelt dit direct aan zijn ogen en neus en is, tot op dit moment, nog steeds aan het snotteren en snuiten.
Om ons makkelijker te verplaatsen nemen we af en toe een tro
tro. Dit is een busje/taxi.
Onze gastmama is duidelijk op haar gemak want ze valt als
een blok in slaap. Wij weten niet waar we moeten afstappen dus we wachten wat
af alvorens haar proberen te wekken. Vreemd genoeg wordt ze steeds op tijd
wakker waardoor we geen één halte missen.
Hetzelfde op het strand. We bestellen enkele drankjes en trakteren de gastmama. Even later ligt ze weer vredig te slapen. Na een uur en half aan het strand te zitten willen we stilletjes aan naar 'huis'. Hier merk je de relaxheid van de ghanezen weer op. Neem alle tijd van de wereld en ga vooral niet rushen. Na 3 uur vertrekken we eindelijk naar het 'huis'. Kevin en ik zijn kapot.
Vervolg komt dit nog ..
Tot nu toe loopt of 'zweeft' alles op rolletjes.
Enkele Portugezen zijn er al ferm ingevlogen. Hoegaarden,
pintjes, duvels, enz..
Eenmaal op de vlieger staan ze gezellig op het gangpad
cervesas te drinken. Het is eens iets anders!
We komen aan in Lissabon en na een uurtje wachten vertrekt
onze vlucht richting Accra.
Na enkele keren half door elkaar geschud te worden door een achterbuur
besluiten kevin en Tobias om een kijkje te nemen.
De man zit omgekeerd op zijn stoel te bidden. Dit om de 15 minuten.
Met als gevolg enkele voeten in mijn nek.
Na 3 uur vliegen krijgen we een boterham aan documenten, één
probleempje.. geen balpen.
Dan komt de grote vraag: Wie vraagt er een balpen.
We komen aan bij ons eerste gastgezin, onder een temperatuur
van 28 graden en krijgen een gloeiend warm theetje aangeboden. Dit drinken we
dan maar uit beleefdheid op en benadrukken dat het een lekkere thee is om
vriendelijk te zijn.
Als cadeau voor de gastvrouw geven we haar een mooie zachte
handdoek, hier is ze meteen verliefd op geworden, dit is een veel te groot zegt
ze.
Ineens komt de zus er bij en begint meteen dat thee voor watjes is.
Haar
dagschotel is een soort van Gin of bier.
Op tafel zien we al een pot pindakaas staan met een mooi
waterig laagje op.
Wij maar hopen dat we deze niet voorgeschoteld krijgen. 2
minuten later begint ze dan toch broodjes te smeren met haar 2 meterlange
machette. MMMMHHH
#hoekunnendienederlandersdateten #zandsmaak
Het moment waarop de gastvrouw enkele kledingsstukken uittrekt en zegt dat het al laat is en wilt douchen en ons plots alleen buiten laten staan. 'Gaan we gewoon slapen, roepen we haar, of blijven we staan?'
Oefff we kunnen gaan uitrusten in ons bed. Tobias beslist nog vlug een 'lachend kaksken' te gaan leggen. Net zoals in België smijt hij het papier in het toilet, om dan te beseffen dat dit eigenlijk niet mocht. Gevolg: Papier raakt niet doorgespoeld in Afrika en Tobias die wanhopig het probeert op te lossen met enkel een gsm-lampje bij de hand.
(Nachtelijke update van Tobias) Kevin is nu nog vlug naar
het toilet gegaan en krijgt zijn 'lachend kaksken' maar niet doorgespoeld. Ligt
dit nu aan de wc's of Kevin?
Na lang uitkijken en de vele voorbereidingen is het eindelijk zover.
Binnen 2 dagen begint ons avontuur.
Ik ben direct al een expert in het rugzak-proppen geworden.
Zo moeilijk om al je materiaal in 1 rugzak en gitaarkoffer te krijgen.
Na 100 keer alles te herschikken en dingen thuis te laten is het dan toch gelukt....